بدون شرح

واقعا بدون شرح!!

وقتی انسانیت می میرد

شرم آور است. ترک های ترکیه نژاد پرستی را به نهایت رساندند... چگونه ممکن است کسی از وقوع یک فاجعه انسانی و کشته و زخمی شدن صدها هموطن خشنود شود؟! 

ننگ بر کسانی که مرگ و نیستی و فلاکت را برای بی گناهان می خواهند. این رسماً فاشیسم است، در قرن بیست و یکم. امیدوارم آن عده از هموطنان ترک زبانم که گاهی وسوسه های این ترکان بی وجدان آنان را به فکر جدایی از سرزمین شان می اندازد، بیشتر به ماهیت پلید این ریاکاران بی وجدان پی برده باشند. 

آزادی عقیده با احترام به عقیده تفاوت دارد

در ماه های اخیر فعالیت های زیادی در سطح فضای مجازی علیه دینداری و دینداران به راه افتاده است، از آن میان فعالیت صفحه ای در فیس بوک با عنوان «کمپین یادآوری امام نقی به شیعیان» حساسیت ها و واکنش های بیشتری را موجب شده است. مدافعان چنین فعالیت هایی هدف خود را مبارزه با عقاید نادرست و خرافات در میان مردمان سرزمین مان می دانند و مخالفان آن شوخی با مقدسات خود را توهین به خود می دانند و تهدید به برخوردهای قهرآمیز با فعالان آن کمپین می کنند. درباره این دیدگاه ها و دلایل آنان برای موافقت یا مخالفت با این فعالیت نظری ندارم. اما گروهی نیز با اینکه عقیده مذهبی محکمی نداشته و ندارند، با این استدلال که باید به عقیده دیگران احترام گذاشت این نوع فعالیت ها را محکوم می کنند. 

نکته ای که در این میان باید یادآوری کرد این است که: احترام به عقاید دیگران گزاره ای بی معنا است. هر کسی آزاد است هر عقیده ای داشته باشد و این عقیده برای خود آنها محترم است و هیچ کس حق ندارد دیگری را به صرف داشتن عقیده ای محکوم کند یا به داشتن یا نداشتن عقیده ای اجبار نماید. اما این بدان معنا نیست که همه باید به عقیده یک فرد یا گروه دیگر احترام بگذارند. 

اگر شوخی با امامان شیعه به دلیل آنکه به عقاید دیگران توهین است ممنوع باشد، خوردن گوشت گاو یا بی احترامی به سنگ و چوب نیز به دلیل توهین به عقاید هندو ها یا بت پرستان باید ممنوع شود. حال آنکه پیروان آیین تشیع که اقلیت مسلمانان را تشکیل می دهند در بسیاری موارد به عقاید و نظرات سایر مسلمانان بی احترامی کرده و می کنند و غیر شیعیان را ناحق می دانند. 

بهتر آن است به جای ادعای گزاف و غیرممکن احترام به عقاید دیگران، آزادی عقیده دیگران را به یاد بسپاریم و بیاموزیم نقد و نقدپذیری پایه و اساس مردمسالاری است. 

پایان دیکتاتوری دیگر

و دیکتاتوری دیگر به پایان رسید. کسی که مخالفانش را موش هایی کثیف خوانده بود، خود در سوراخی به دام افتاد و در حالی که برای جانش التماس می کرد کشته شد. 

به امید آنکه دیگر دیکتاتورهای دنیا درس گرفته و پیش از آنکه خون های بیشتری بریزد، به ندای مردم سرزمین خود پاسخ دهند. 

اولویت با چیست؟

مدت ها از خود می پرسیدم اولویت با چیست؟ 

 می دانستم سرزمینم چه می خواهد. اما از کجا باید شروع کرد؟ امروز تردیدم برطرف شده است...اولویت با آگاهی است. 

 سرزمینی که مردمانش در قرن بیست و یکم هنوز اسیر جهل و خرافات هستند روی خوش آزادی و پیشرفت نخواهد دید. 

سرزمینی که مردمانش می ترسند به عقایدشان فکر کنند، مبادا به سنگ مبدل شوند، فاصله زیادی تا آرمان های انسانی دارد...

من، فرزند کوچک ایران زمین، بر اساس وظیفه ای که حس می کنم، تا روزی که توان دارم در راه اعتلای سرزمینم و آگاهی بخشیدن به مردم آن و رسیدن به فردایی آباد و شاد کوشش خواهم کرد. 

حرف اول...

،این یک شروع خواهد بود، برای راهی که به آن عقیده دارم

.با آرزوی ایرانی آباد و آزاد، با مردمانی شاد و آگاه