روز جهانی زن

هشتم مارس، روز جهانی زن بر همه بانوان به ویژه شیرزنان ایران زمین فرخنده باد. به امید فردایی زیباتر و مردمانی مهربان تر.

جنبش نقوی

این روزها در محافل مختلف و در شبکه های اجتماعی درباره پدیده ای جدید بسیار شنیده ایم: کمپین یادآوری امام نقی به شیعیان. به دور از هیاهوهای هواداران و مخالفان، آغاز چنین حرکت هایی در سرزمین مان را باید به فال نیک گرفت. زدودن تقدس و خط قرمزهای ساختگی و کهن، کاری است بسیار سازنده و کاش پیشتر از این انجام شده بود... 

به هر حال میلاد امام دوست داشتنی، امام عزیز و مهربان نقویان برهمه پیروان ایشان مبارک باد! 

جنبش پ نه پ و وضع موجود

در روزگاری که هر روز فاجعه ای در گوشه ای از سرزمین ما افشا می شود، همهمه و سرخوشی دوستان جوان در شبکه های اجتماعی همچون فیس بوک، پدیده ای ویژه و قابل بررسی است. 

فرض اول: خنده در فضای مجازی و سرخوشی های کودکانه مردم سرزمینم راه فراری است از شکنجه هر روزه و فشارهای روزافزون اقتصادی و اجتماعی ما. دوستانی در کنار هم جمع می شوند تا برای چند ساعت از دنیای واقعی پیرامون خود بگریزند و در جهانی دوست داشتنی و زیبا، بخندند و از یاد ببرند چه در پیرامونشان و در سرزمین شان می گذرد. 

فرض دوم: کسانی از مردم ما هستند که یا در جریان آنچه می گذرد نیستند و یا نمی خواهند خود را در آن شریک ببینند. 

امید من آن است که فرض دوم نادرست باشد، اما وقتی به یاد می آورم چگونه یک شوخی بچه گانه دو فوتبالیست تمام توجه ها را از مسائل جدی تر منحرف ساخت و یا می بینم شوخی ساده و شیرین پ نه پ، به پدیده ای اجتماعی و بیش از یک شوخی تبدیل می شود از خود می پرسم: براستی ما را چه می شود؟ 

شاید وقت آن رسیده باشد که تفاوت مسائل جدی و حاشیه ای را بیشتر درک کنیم و در نظر بگیریم. 

بدون شرح

واقعا بدون شرح!!

وقتی انسانیت می میرد

شرم آور است. ترک های ترکیه نژاد پرستی را به نهایت رساندند... چگونه ممکن است کسی از وقوع یک فاجعه انسانی و کشته و زخمی شدن صدها هموطن خشنود شود؟! 

ننگ بر کسانی که مرگ و نیستی و فلاکت را برای بی گناهان می خواهند. این رسماً فاشیسم است، در قرن بیست و یکم. امیدوارم آن عده از هموطنان ترک زبانم که گاهی وسوسه های این ترکان بی وجدان آنان را به فکر جدایی از سرزمین شان می اندازد، بیشتر به ماهیت پلید این ریاکاران بی وجدان پی برده باشند.