در روزگاری که هر روز فاجعه ای در گوشه ای از سرزمین ما افشا می شود، همهمه و سرخوشی دوستان جوان در شبکه های اجتماعی همچون فیس بوک، پدیده ای ویژه و قابل بررسی است.
فرض اول: خنده در فضای مجازی و سرخوشی های کودکانه مردم سرزمینم راه فراری است از شکنجه هر روزه و فشارهای روزافزون اقتصادی و اجتماعی ما. دوستانی در کنار هم جمع می شوند تا برای چند ساعت از دنیای واقعی پیرامون خود بگریزند و در جهانی دوست داشتنی و زیبا، بخندند و از یاد ببرند چه در پیرامونشان و در سرزمین شان می گذرد.
فرض دوم: کسانی از مردم ما هستند که یا در جریان آنچه می گذرد نیستند و یا نمی خواهند خود را در آن شریک ببینند.
امید من آن است که فرض دوم نادرست باشد، اما وقتی به یاد می آورم چگونه یک شوخی بچه گانه دو فوتبالیست تمام توجه ها را از مسائل جدی تر منحرف ساخت و یا می بینم شوخی ساده و شیرین پ نه پ، به پدیده ای اجتماعی و بیش از یک شوخی تبدیل می شود از خود می پرسم: براستی ما را چه می شود؟
شاید وقت آن رسیده باشد که تفاوت مسائل جدی و حاشیه ای را بیشتر درک کنیم و در نظر بگیریم.
